Venus - tweede planeet vanaf de Zon

Venus (Grieks: Aphrodite; Babylonisch: Ishtar) is de Romeinse godin van de liefde en schoonheid. Oorspronkelijk was ze een godin van vegetatie en beschermvrouwe van tuinen en wijngaarden.
De naam heeft de planeet waarschijnlijk gekregen omdat het de helderste is. In de oudheid dacht men dat het hier om twee verschillende planeten ging: Phosphorus als de morgenster en Hesperus als de avondster. De Griekse astronomen beseften echter dat het om één en dezelfde planeet ging.

Omdat Venus zich tussen de Aarde en de Zon bevindt, heeft ze ook schijngestalten zoals de Maan. Galileo Galilei zag deze schijngestalten toen hij voor het eerst een telescoop richtte op de planeet. Dit was voor hem een bevestiging van het standpunt van Copernicus: het heliocentrische model.

Venus wordt wel de zusterplaneet van de Aarde genoemd. Ongeveer even groot, iets kleinere massa, bijna gelijke zwaartekracht.
Een relatief jong oppervlak en een vloeibare ijzerkern.
Het oppervlak van Venus is vanaf de Aarde niet te zien doordat het altijd volledig bewolkt is. Tot ongeveer 1960 dacht men dat de temperatuur aan het oppervlak zo ongeveer 50ºC was. Onder dat wolkendek moesten wel prachtige oceanen zijn, oerwouden en moerassen vol met leven....

Dat viel tegen toen de eerste resultaten van de ruimtesondes binnenkwamen. Temperaturen aan het oppervlak rond 460ºC als gevolg van het broeikaseffect van de koolzuurrijke atmosfeer. De druk aan het oppervlak is ruim 90 keer zo groot als de luchtdruk aan het aardoppervlak. Tussen de 70 en 56 km boven het oppervlak regent het constant zwavelzuur. Die komt echter niet lager omdat het dan alweer verdampt van de hitte.
Een dag op Venus duurt 117 aardse dagen. De rotatierichting is tegengesteld aan die van de Aarde en één omwenteling duurt 243 aardse dagen.

Venus heeft geen manen.
Echter om de trage rotatiesnelheid te verklaren (langzaamste van het zonnestelsel) gaat er één theorie vanuit dat Venus vroeger wel een begeleider had. Vermoedelijk draaide Venus toen net zo snel als de Aarde. De begeleider, ongeveer twee keer zo groot als de Maan, werd echter ingevangen uit een tegengesteld gerichte baan rondom de Zon. Dit had tot gevolg dat Venus beroofd werd van haar rotatieënergie (draaimoment).
Ook had het tot gevolg dat de satelliet langzaam naar Venus toe spiraliseerde tot hij tenslotte op de planeet te pletter sloeg. Een uitbreiding van deze theorie wil ook verklaren hoe de fysische omstandigheden, die nu op het oppervlak van Venus voorkomen, het directe gevolg zijn van de wrijvingswarmte, ontstaan bij de geweldige botsing van de satelliet.

In een zeer zeldzaam geval is het mogelijk dat Venus vóór de Zon langs gaat. De laatste twee keer waren in 1874 en op 8 december 1882.
De eerstvolgende keren zijn op 8 juni 2004 en in 2012.
Het is interessant dat het ter gelegenheid van een venusovergang was, dat kapitein Cook in 1769 naar de Stille Zuidzee voer om vanaf Tahiti waarnemingen te doen.